Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοεδισμός είναι μια νόσος που οφείλεται στη διόγκωση ενός από τους τέσσερις παραθυρεοειδείς αδένες που υπάρχουν γύρω από τον θυρεοειδή – ένα πρόβλημα που εμφανίζεται στο 80% των ασθενών, προκαλώντας σοβαρές βλάβες στο μυοσκελετικό σύστημα, στους νεφρούς αλλά και στην ψυχική σφαίρα. Στο υπόλοιπο –και καθόλου ευκαταφρόνητο– ποσοστό (20%), η νόσος εντοπίζεται σε περισσότερους του ενός παθολογικούς παραθυρεοειδείς αδένες.

Ωστόσο, οι εξετάσεις πρώτης γραμμής (υπερηχογράφημα και σπινθηρογράφημα) δεν μπορούν να εντοπίσουν πάντα όλους τους παθολογικούς παραθυρεοειδείς αδένες, συνεπώς δεν είναι δυνατό πάντα να εξακριβωθεί ο ακριβής αριθμός παθολογικών παραθυρεοειδών αδένων που πρέπει να αφαιρεθούν. Έτσι, συχνά ο χειρουργός αφαιρεί ένα αδένωμα παραθυρεοειδούς που επιβεβαιώνεται με την ταχεία βιοψία από τον παθολογοανατόμο, θεωρώντας ότι θεράπευσε τον ασθενή. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει και άλλος παθολογικός παραθυρεοειδής αδένας που δεν αφαιρείται, με αποτέλεσμα να διαπιστώνεται μετεγχειρητικά ότι ο ασθενής πρέπει να ξαναχειρουργηθεί.

Γι’ αυτό, η πιο ασφαλής λύση είναι η διεγχειρητική μέτρηση παραθορμόνης, που μπορεί να γίνει στον χώρο του χειρουργείου με ειδικούς αναλυτές μέσα σε 8 λεπτά κατά τη διάρκεια της επέμβασης, λαμβάνοντας αρχικά περιφερικό αίμα αμέσως αφού κοιμηθεί ο ασθενής.

Αυτή αποτελεί την βασική τιμή, ενώ 10 λεπτά μετά την αφαίρεση του αδενώματος λαμβάνεται εκ νέου περιφερικό αίμα ώστε να προσδιοριστεί ταχέως η παραθορμόνη:
• Αν αυτή παρουσιάσει πτώση πάνω από το 50% της αρχικής τιμής, ο χειρουργός γνωρίζει ότι δεν υπάρχει άλλος παθολογικός παραθυρεοειδής αδένας και ολοκληρώνει την επέμβαση.
• Αν όμως η παραθορμόνη δεν παρουσιάσει την προαναφερόμενη πτώση και παραμείνει σε υψηλότερα επίπεδα, τότε συνεχίζεται η διερεύνηση για έτερο παθολογικό παραθυρεοειδή μέχρι να αφαιρεθεί και αυτός.

Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι η διεγχειρητική μέτρηση παραθορμόνης αποτελεί δίχτυ ασφαλείας αποφυγής παραμονής παθολογικού παραθυροειδούς, οδηγώντας στην οριστική ίαση της νόσου.